BAM, scholen dicht, als je verkouden bent thuisblijven en dat zeker tot 6 april. Wat een schok was dat. Natuurlijk zag ik het wel aankomen dat er strengere maatregelen nodig waren, maar nu het zover was voelde ik paniek. Hoe ga ik in hemelsnaam 28 uur werken en twee hoogbegaafde kinderen thuis aan het werk houden, zonder dat ze elkaar direct afmaken.
Schema’s
Heel internet stroomde al snel vol met allerlei fantastische schema’s. Zelf gezegend met een ADD brein leek zo’n schema mij wel een verademing. Dus ging ik op zoek. Al snel zag ik hier ook weer eenzelfde verschijnsel als altijd onder moeders. Een soort strijd van het beste, productiefste, mooiste schema leek zich te ontwikkelen. Eigenlijk paste alles net niet bij ons en dus produceerde ik mijn eigen systeem. Wat een rust in mijn hoofd, voor de kinderen was het bedacht.
Werk
Toen ik het schema eens goed bekeek sloeg de paniek toch weer toe. Hoe ging ik dit doen met werk??? Ik heb gelukkig een baan waarin ik thuis kan werken, maar heb je weleens geprobeerd te werken met twee kinderen thuis? Dat is in de vakantie al een drama en nu moest ik hen ook nog eens aansturen en begeleiden. Hoe dan??? Weer voelde ik paniek, dit lukt nooit! Dus ook hier gingen mijn man en ik zitten voor een schema en plan, ik voelde langzaam het vertrouwen terugkomen. Misschien ging dit toch lukken.
Doodmoe
Na twee dagen proberen, puzzelen en alles volgen merk ik nu dat ik doodmoe ben. Ik ga eens goed bij mijzelf te rade, wat zijn de oorzaken en welke kan ik wegnemen? Ik weet het wel, met 1 been in werk en 1 been thuis voel ik altijd een spagaat. Ik ben nergens echt volledig en voel mijzelf continu schuldig. Ook is er geen ruimte voor mij, want ik kom al tijd tekort. Dit werkt dus niet. Na een goed gesprek met mijn leidinggevende, die mij verzekerde dat ik ook hard genoeg werk als ik even vooral druk bezig ben alle ballen in de lucht te houden, voel ik al iets meer ruimte.
Rust
Ook zie ik dat mijn kinderen het met de nieuwe omstandigheden eigenlijk stiekem heel goed doen. De boze buien van kleuter zijn nagenoeg verdwenen sinds ze niet meer naar school moet en oudste vind het heerlijk op haar manier en tempo haar schoolwerk te doen. Volgens mij kan ik een enorm voorbeeld nemen aan deze dames en wordt het tijd voor een stapje terug voor mama. Waarom moet alles volgens een vastomlijnde structuur en systeem, waarom moet je werken tussen 9 en 17 uur en moet je altijd en overal alles volgen?
Meldingen uit
Dus besluit ik voor vandaag de ochtend full focus thuis aan het werk te gaan. Mijn man houdt de kinderen bezig en ik sluit mijzelf op. Ik maak ruim mijn mailbox op en lees wat er speelt bij collega’s. Ik pak mijn telefoon en zet doelbewust alle meldingen van nieuwssites uit. Heel even twijfel ik, kan ik als communicatiemedewerker in de zorg dit wel maken? Jahoor! Ik lees het heus nog wel, maar wel op mijn moment. Als ik met mijn kind bezig ben uit te zoeken wat toch ook alweer een persoonsvorm was (serieus….weet je hoe lang dit geleden is?), hoef ik niet te lezen wat de regering heeft besloten te regelen voor de ZZP-ers. Mijn ADD brein gaat dan namelijk direct aan op een ander onderwerp en dat werkt voor niemand goed. Dochter boos, want je luistert niet, ik boos want laat mij nou even lezen en nadenken. Dat doen we dus niet meer!
Schuldgevoel uit
Verder neem ik vanmiddag een middagje vrij van werk. Ik leg mijn werktelefoon weg, zet mail en alles uit. Het is even tijd voor mij. Kan ik dat wel maken dan, ik werk al minder en minder productief? Ja! Ook hier geldt weer fijn cliché…je moet eerst voor jezelf zorgen voor je voor een ander kan zorgen! Het heeft mij een paar dagen gekost, maar ik geloof dat ik nu kan verdragen dat ik niet weet hoeveel uur per week ik kan maken en hoe we het verschil gaan oplossen. Dat ik ook echt voel dat ik mijn best doe, ook als mijn werk af en toe uit staat. Stiekem hoop ik dat ik dit de komende periode, maar vooral lang daarna ook kan vasthouden.
Aandacht
Ik las ergens weer eens de quote “alles wat je aandacht geeft groeit” en die zette mij onder deze omstandigheden wel weer aan het denken. Wat wil ik laten groeien? Mijn schuldgevoel en plichtsbesef? Mijn vermoeidheid en stress? Nee natuurlijk niet. Ik wil dat mijn kinderen groeien in hun zelfvertrouwen en zelfstandigheid. Ze kunnen dit aan en ze mogen leren wat zij willen leren op dit moment. Ik wil dat mijn vertrouwen in de wereld en de mensheid groeit. Wij als gezin mogen groeien naar een systeem waarin wij de komende weken aan onze eigen behoeften kunnen voldoen en met elkaar samen kunnen leven. Tot slot wil ik zelf groeien. Ik wil vertrouwen op mijn lichaam en gezondheid en op de keuzes die ik maak. Mijn creativiteit mag groeien en ook dat lukt alleen maar door rust en ruimte. Ik zie deze heftige, gekke tijd ook als een kans te ontdekken wat echt belangrijk is. Alles wat ooit onmogelijk leek blijkt ineens te kunnen, alles wat normaal was kan en hoeft juist even niet meer!
Positiviteit
Ik wil positiviteit laten groeien en dat ga ik dus aandacht geven de komende tijd! En als goed begin hiervan duik ik vanmiddag op de bank met mij gezin om heerlijk tegen het hele schema in te gaan en een fijne Disney film te kijken.
