Wat als passend onderwijs toch niet past…?
Heel lang heb ik niet eens durven zeggen dat onze beiden kinderen (vermoedelijk) hoogbegaafd zijn. Hoezo knap??? IQ krijgen ze mee, daar hebben wij echt niets voor gedaan.
Het klinkt zo leuk en fijn. Je kan makkelijk leren dus dat is toch geweldig? Maar dan ineens blijkt dat als veel dingen je vanzelf lukken dit weer andere uitdagingen brengt. Dat een kleuter niets liever wil als hetzelfde zijn als haar leeftijdsgenootjes en dus alles doet om maar te zorgen dat ze niet opvalt. Dat als je brein anders werkt je niet zo goed past in het systeem wat wij met zijn allen hebben gecreëerd en dat dat anders denken lang niet altijd als kwaliteit wordt gezien. ‘Doe maar gewoon….’
Die slimme kinderen die zichzelf dan toch niet redden, ze verzuipen in het systeem. Dan ineens krijg je te maken met samenwerkingsverbanden op school, psychologen daarbuiten en heel veel testen, want ja alles moet worden bewezen….iedere ouder vindt zijn kind toch zo slim. Hoezo hoogbegaafd, ze kan nog niet eens knippen!
Na een paar jaar knokken voor je oudste wordt ze eindelijk een beetje gezien. Ze mag, na een individueel begeleidingstraject, meedoen in de plusgroep. Wat bloeit ze op en ze leert omgaan met de dingen waar hoogbegaafden nou eenmaal tegenaan lopen.
En dan hoor ik vandaag dat deze felbevochten plus groep wellicht in mei alweer stopt. Geld is op! Het huilen staat mij nader dan het lachen. 1 keer per week 2 uurtjes met gelijkgestemden extra uitdaging, dat is wat ze de hoogbegaafden kunnen bieden. Verder moet deze groep verplicht meedoen met de uitleg in de klas, ook als ze deze stof al lang snappen. Kunnen ze geen verrijkend rekenmateriaal krijgen want de computer kan dat niet berekenen. Zo kan ik nog legio voorbeelden noemen van hoe ‘passend’ het geweldig passend onderwijs systeem is.
Ik heb dit alles weleens aangekaart bij de nieuwe directrice, want hoogbegaafdheid kwam dit jaar hoog op de agenda. Als ik mijn zorgen bespreek geeft zij aan dat zij nog een van de meest voorlopende scholen zijn in Dordrecht. Het ergste is, dat zij nog gelijk heeft ook denk ik. Deze school weet inmiddels dat de groep er is en dat ze er iets mee moeten. Maar hoe kan je dan serieus denken dat je een halfjaar een projectje doet met de kinderen en dan weer over gaat tot de orde van de dag. Zijn ze dan niet meer hoogbegaafd?!?!
En ondertussen zit ik thuis met een kleuter die alleen maar boos is en steeds meer gaat onderpresteren. Die alles uit de kast haalt om maar te kijken waar de grenzen liggen. Ook voor haar moet ik dus weer een gevecht aan. Gaan ze haar zien op school, kunnen ze haar helpen en zo niet, wat dan? Dit zijn de vraagstukken en problemen waar de meesten niet aan denken als ze horen hoogbegaafd. Nee hoogbegaafd is knap, sociaal wat onhandig, maar die komen er wel.
Ik word weleens doodmoe van de strijd. Strijd om mijn kinderen gezien te krijgen. Te zorgen dat zij krijgen wat zij nodig hebben. Ja ze zijn hoogbegaafd en er zit ontzettend veel potentie in en nee ik zou ze nooit willen ruilen voor anderen, maar het is ook enorm pittig. Het zou zo fijn zijn als ik dan niet ook nog eens op school een strijd aan hoefde voor passend onderwijs, of dat we in ieder geval iets wat werkt iets langer kunnen vasthouden…..Onderwijs is er toch om het beste uit alle kinderen te halen? Toevallig is dat ook net wat ik als ouder wil! Waarom heb ik dan toch soms het gevoel lijnrecht tegenover scholen te staan en te moeten strijden in plaats van samen open en eerlijk te kijken naar wat kan en wat niet?